vrijdag, april 23, 2004

De ommekeer: Het Vervolg.
Bepaal jij jouw leven of laat jij het door anderen bepalen?

Hoe mensen verwachtingspatronen hebben als ze samen op weg zijn, kan ik het best illustreren aan de hand van mijn versie van een mopje dat ik dik twintig jaar geleden hoorde -middenin de nacht, zo melig als wat en TOCH intens bezig met de zin van alles- van Jan B., de frontman van de toen beruchte hardrockformatie Picture!

Er liepen twee amerikaanse tomaten aan het hoofd van een hele kudde van die rooie rakkers langs de snelweg.
Op een gegeven moment vonden ze het tijd worden om over te steken naar de andere kant.

Tenminste... één tomaat riep: -Come on guys, let's do it!

Onzichtbaar voor de kudde tomaten kwam uit zuidelijke richting Red Scania Vabis aandenderen, zestig ton op vierentwintig rubberbanden snorrend staal met duivels ronkende aandrijving.

Het vervolg van het verhaal voel jij als buitenstaander, de hele scene van een afstand overziend al aankomen natuurlijk?!
Onze twee tomatenleiders rennen als een aaaaaaaaaaagtullukkuh (bedankt H. Berkien & Tineke S. bijna 30 jaar geleden!) naar de overkant en worden links en rechts door over de snelweg voortrazende autobanden belaagd.
Alles gaat goed, totdat één van de twee toevallig op hetzelfde moment op hetzelfde stuk asfalt terechtkomt als het allerlaatste achterwiel van Red Scania.

En dat is een kwestie van totale eenwording met alles, vooral met de ondergrond.

Tomaat Sprintster die nèt de rubberdoodsdans is ontsprongen komt hijgend aan bij de vangrail, draait zich om en gilt met een echt Zuidelijk accent:
-Hey come on, Ketch-Up my buddy boy!

In de afgelopen jaren ben ik -net als jij wellicht?- diverse malen Sprintster of Ketch-Up geweest en het enige dat erop zit naar mijn bescheiden inzicht is:

Heerlijk lachen om jezelf als je het doorhebt en vervolgens gewoon mikken op de volgende vangrail. Toevallig wel...!!!

met dank aan Sproetje. doordat ik commentaar tikte bij jouw postje over affirmaties en toeval herinnerde ik me dat ik bovenstaand fragment nog in mijn archief had hangen.

Geen opmerkingen: