Pinksteren... uitstorting van de heilige geest?

Wat een waanzinnig mooi weer was het gisteren wederom in Vlaardingen!
Het jaar is ondanks of dankzij alle turbulente ontwikkelingen omgeVLOGEN en het was dus weer tijd voor het jaarlijkse landelijke voetbaltournooi bij Daka Sport.

De voetbalvelden waren helemaal nieuw aangelegd en de stemming zat er al vroeg in.
Het Team Waterweg zou er dit jaar voor gaan. Op zijn minst bij de eerste drie, misschien zelfs eerste hoorde ik zeggen.
Nadat het team Brabant de openingswedstrijd (tegen ik dacht Utrecht?) met 5-1 gewonnen had, zakte het verwachtingspatroon al wat in elkaar. En de Brabanders waren nu van mening dat ZIJ -mede door het hoge quasi beroepsgehalte van het team- vast en zeker eerste zouden worden.
Op het zonovergoten terras langs de zijlijn van veld één heb ik ondertussen heerlijk met een aantal bekende geestverwanten en niet te vergeten mijn jongere nichtje Lydia zitten beppen tussen het hijgen door en dat was ouderwets intens EN gezellig. Net als de 9 hooikoortspilletjes die ik heb genuttigd!

Na afloop zijn we als gebruikelijk de Mek Donnults gaan opzoeken en werd het snel duidelijk dat ik niemand hoefde te waarschuwen dat we er aan kwamen. Na een paar swingende drempels op de parkeerplaats leek mijn ouwe trouwe Jetje meer een Harley dan een Volkswagen: uitlaat verrot...

Na de vette hap zijn we via het Macaroniplein richting Rotterdam-West gereden om mijn pa en moe nog even een beetje op te beuren. Pappie kijkt namelijk tegen een aanstaande longoperatie aan, die over 6 dagen plaatsvindt.

Dat werd een dure onderbreking van de thuisreis, want vlak na de Keileweg werden we staande gehouden door een tweetal aardige mannen met een zwaailicht op hun busje.
Nog helemaal in de sfeer van de sportieve dag en moe als een hond liep ik heel relaxt op ze af en maakte een opmerking in de trant van: "Goh, ik zou U bijna een hand geven, macht der gewoonte..."

Helaas riposteerde hij met de constatering dat ik een lekke uitlaat had, hetgeen ik uiteraard niet kon ontkennen.
Kap open, onder de auto, in het busje met de papieren en de mededeling: "Hier moet ik U toch een bekeuring voor geven."

Tja, het nieuwe scoringsbeleid sluit het maken van deals in de trant van "van de week moet-ie toch voor de keuring, mag ik hem dan niet laten zien bij de collega's?" blijkbaar overbodig, want heel vriendelijk en uiterst correct bleef de Beste Vriend doorschrijven.
Op mijn vraag naar de hoogte van de prent, noemde hij een bedrag waar ik bijna een nieuwe uitlaat voor koop!
*HIER* in de Boetebase van het Openbaar Ministerie kan je opzoeken hoeveel het *mag* zijn.

Dat ik zelf heel rustig en aanvaardend bleef, kwam volgens mij door de spirituele sfeer van de Tweede Pinksterdag: De heilige geest was kennelijk op me neergedaald.
Of was ik gewoon strontmoe en wilde ik zo snel mogelijk naar mijn doodzieke paps?

Uiteindelijk werd het in ieder geval een kostbare dag, zowel in geestelijk als financieel opzicht...

Die ik voor geen goud had willen missen.