Het gaat om het ZIJN


De afgelopen week stond in het teken van opstandigheid, agressie en machteloos schelden door pa. De pijn neemt nu snel verder toe en daarmee samenhangend de morfinedoses die hij krijgt.
Vorige week toen ik weer naar huis terugging, wist ik het al: nou gaat ie het afreageren op de omgeving. Toen ik er was, heb ik hem nog een paar keer over de Hoogstraat gesleurd in zijn rolstoel en hebben we aan één stuk door gekkigheid gemaakt. De laatste dag voor ik wegging zat ie alweer heerlijk te griepen, dat ie "veroordeeld" was tot binnenzitten.

Ach.... probeer jezelf in HEM te verplaatsen en het is te begrijpen.
De aard van het beessie verander je niet meer, zoals ik eerder al schreef...

Hij ligt nu in zijn bed met veel pijnstillers en ligt meer te suffen als wat anders. Net als een paar maanden geleden in IJssellland dus. Met dit verschil, dat de kanker een heel stuk is doorgewoekerd en het over niet al te lange tijd toch zal winnen.
Maar: Hij heeft in plaats van een paar weken nog een paar "aardige" maanden mogen beleven en wij tussen het geknetter door ook.
Aanstaande dinsdag volgt weer een voortgangsgesprek met de arts.
Pa wipwapte de afgelopen weken weer vreselijk heen en weer tussen wel/geen levensbeëindiging en die worsteling zal tot het einde wel blijven.
IS ook moeilijk zo'n knoop doorhakken, want zoals hij en ik samen constateerden:
Weg is weg en dat draai je niet meer terug.
En zolang ie op die emo-wip zit kan en mag de arts uiteraard niets ondernemen op dat gebied.

In de loop der middag/ avond ga ik dus weer Schiedamwaarts, om Ma een beetje te ondersteunen én er nog efkes voor Pa te zijn.
De stad in of biljarten zal niet meer gaan, maar zoals AYOplaza-René dat zo kernachtig zegt: "Het gaat om het ZIJN!"