Opa had het wéér druk

Joal werd wederom in Schiedam en omstreken gesignaleerd.

Voor het weekend samen met paps en mams nagedacht over de redactie van de euthanasieverklaring en die uiteindelijk in het weekend ook op papier gekregen. Geen gezellig onderwerp weliswaar, wel iets dat in een blijmoedige atmosfeer mocht gebeuren. "Het kan maar geregeld zijn jongen, straks kan het niet meer en ligt die ouwe van je te kreperen van de benauwdheid misschien..."

Steeds vaker wordt pa's zuurstofvoorziening toch al zodanig uit het lood geknald, dat ie er een hele dag door van slag af is. En dan kreeg ie ook nog eens een denderend onweer over zijn flat heen in de Zaterdagnacht...
Hij is daar nooit bang voor geweest, maar zoals ie zelf zegt:
"Ik kan niet weg als er hier brand uitbreekt! Als er 's nachts wat gebeurt,
kan ik nog geeneens mijn bed uitkomen, laat staan dat ik de trap af kan. En dan verbrand ik levend!"
Wat hierbij meespeelt, is toch ook weer een stukkie flashback vanuit de oorlog: Bommen op schuilkelders in Duitsland, die vervolgens in de fik vliegen, zitten op zijn netvlies gebrand. Compleet met de opruimwerkzaamheden, waar ik hier verder niet op in zal gaan.

Gelukkig waren mamma Johanna en zuster bloemetje-Melatie met haar ontwapenende humor er om hem bij te staan:

en ijsjes en andere verwenner-eitjes toe te stoppen!

In dit weekend heeft papz ook weer hééél veel bezoek gekregen in zijn eigen, laatste huisje:

Broerlief en zijn vrouwelijke mini-kudde, ondergetekende zelf natuurlijk en diverse meelevende schattebouten uit de gemeenschap Schiedam.

En zaterdag kwamen bovendien -bij verrassing!- mammies enig overgebleven zus Nel met haar man Wout, die onlangs naar het Arnhemse zijn verhuisd, even aanwippen.
De twee zussen leken èn lijken nog steeds veel op elkaar in vele opzichten.

Vandaar dat je op de foto's af en toe goed moet kijken wie nou wie is...

En dat papa Antonio de moed nog steeds niet laat zakken met het eind in zicht bewijst deze foto wel:
Opa Flodder op pad

Als "diner" hebben we samen lekker een frietje-pinda met een frikandelletje naar binnen gewerkt. Je had hem moeten zien glunderen en smullen!

Gisterenavond om een uur tien belde moesje nog even met zuster Jolande:

om te zeggen, dat we veilig thuis waren gekomen en hoorde ze, dat pa al in diepe slaap lag.
Moe maar voldaan!

Mixed emotions bij ons allemaal... overheersend nog steeds de dankbaarheid dat we zoveel met elkaar mochten èn mogen meemaken.
En bij mijzelf bovendien, dat ik die twee lieverds

nog een beetje mag kunnen bijstaan op dit niet eenvoudige stukje van hun pad!