Perspectief

Als ik kleine kinderen met hun mama zie lopen, lekker blaren schoppend en gierend om "niks", zie, voel, doe ik hetzelfde weer met die moeder van mij. Daar werd ik vanmorgen mee wakker. Ik zal vier jaar geweest zijn (of nog jonger) en we lopen in de DeBruijnstraat het hoekje om. Geven een flinke schop tegen de wel MEEEETERSHOGE blarenberg en ja hoor.... Ook toen lag er al hondEPoep (jaja, maar ik stam nog uit de tijd van TWAS1HOND ja?) en dan had je "geluk aan je schoen hangen...."
Ja, dat was echt geluk en genieten. En dat verandert niet, als ik zo mijn nieuwe buurmeiden van 2 en 4 bekijk. Gelukkig maar...

Trouwens, ook deze bijna-opa trapt nog lekker blaren, gaat van een krakende glijbaan af en schommelt heel behoedzaam om de handel (jaja, zowel de schommel als...) niet af te breken. Dat heb ik gelukkig altijd volgehouden. Het kind in mezelf gekoesterd en gevoed. Want anders mot je weer een opfriscursus "herontdek het kind." Die GEEF ik dan liever...