Hele verhalen... bij plaatjes over evenwicht

Vanochtend had ik hele verhalen in mijn hoofd. Er wordt gebeld, mensen mailen me, zelf heb ik van alles op mijn lever....
En dat had ik allemaal aan mijn bLog toevertrouwd. Zat ik nog te emmeren van "vast ff posten voor het weg is" maar vond dit onzin. Alles werkt nu toch goed? Rot op, komt straks. EEN onverhoedse toetsaanslag en HOPPA uitgelogd, teksten kwijt, opnieuw beginnen. En dat is eigenlijk heel goed. Want waar mijn betoog op neer kwam, behoeft geen 300 woorden. Meer 30.000 of zo. Eigenlijk is het met geen pen te beschrijven. Toch wil ik dat proberen, want dat zorgt bij mij weer voor nieuw inzicht, vers gedachtengoed en vernieuwde energie.

Gisteren werd ik diep in mijn ziel geraakt door een benadering van het woord "dialoog." Als vertaling werd heel eenvoudig het beeld gebruikt van "een praatje bij een plaatje...." ofwel: we hebben allemaal een (ander) beeld van hoe iets in elkaar zit en als we daar samen over gaan praten, kan dat verrijkend werken.
Maar als jij aan je eigen plaatje vasthoudt ten koste van alles, die ander niet de ruimte geeft om ZELF een praatje bij dat plaatje te houden, waar blijf je dan?
Daar werd ik vannacht mee wakker. Pen gepakt, gekrabbel op een servetje naast mijn bedje en weer tukken.
Eigenlijk is het een logisch vervolg op mijn vorige heavy postje.

Er is -gelukkig- evenwicht op deze aardkloot. Anders zou ie niet rond blijven draaien om zijn as; zouden we niet om de zon blijven cirkelen en zou het giga-fout gaan. Als menselijke plaag zijn we aardig bezig, om die bol op te stoken.Letterlijk en figuurlijk. Dat is geen nieuw fenomeen, maar de ingrepen in het evenwicht worden steeds groter. Want we KUNNEN ZOVEEL, dus... we doen het.
Mijn scheikundeleraar van de hogere burgerschool vatte het in 1969 zo samen: "we denken als soort wel de hele boel zo in te kunnen richten dat alles in ons schijnbare voordeel uitpakt, maar die kortzichtige arrogantie leidt tot uitsterven van de soort. En niet tot vernietiging van het grote evenwicht. Want hoe knap we ook zijn, we blijven altijd een onverbrekelijk stukkie van die grote kosmos met alle gekrioel."
Op gewoon, "simpel" menselijk niveau zie je heel vaak hetzelfde gebeuren. Ik snap niet waarom jij veel dingen zo anders doet dan ik en geef je meteen de volle laag. "Jij bent onverantwoordelijk bezig, luister maar naar mij, WANT ik ben je vader, je moeder, je baas, je broer, je mede-gebruiker op de levensweg... vulmarinduzzz...
Invullen voor elkaar hoe het plaatje benoemd moet worden. En dan niet een mening geven als ie gewenst of letterlijk gevraagd is, maar die ander letterlijk smoren in je eigen AUTORITEIT (die je met geweld doordrukt en emotioneel chanterend ondersteunt uiteraard).

Het ligt in het verlengde van het elkaar aansmeren tegen een zo hoog mogelijke prijs van allerlei zaken. Verzekeringen, teksten, huizen, begrafenissen, adviezen, treinreizen, bananen, jajazelfs die. Zoveel mogelijk je eigen-waarde doordrukken over de rug van die ander.
De consumptiemaatschappij ook in de persoonlijke sfeer dus. Het materiële overheerst dan. Het beeld dat hoog gehouden moet worden en doorgedrukt ten koste van alles...

Niet de vraag "hou je van je vriendje?" komt dan aan de orde, maar "hebben jullie het al gedaan?" want stel je voor, dat er iets mis gaat en: -je wordt zwanger -je krijgt een ziekte -het gaat uit en hoe ga je dan emotioneel om met het feit, dat je "zoiets heiligs voor het huwelijk bestemd (PLAAATJUH!!!!) hebt weggegooid..." En niet te vergeten: wat zullen ZE er wel niet van zeggen als ze horen hoe "onverantwoordelijk" MIJN (eigendom?) kind doet (kijken ze mij op aan?). Dan gaat het meer om bevestiging van je zorgvuldig opgebouwde hypocriete zelfbeeld dan om het belang van je kind.
Tenminste, dat is Joal's tekst bij zo'n plaatje. Zoals ik er NU tegenaan kijk.

Echte aandacht voor elkaar. Niet volmaakt zijn, maar goede intenties laten voelen. Dat geldt in ieder geval voor mij; wat jij er mee wil???