Nahijgen...

De laatste weken leefde ik dus in een roes. Besef van tijd en ruimte had en heb ik wel, maar meerdere malen zat ik me in de Jetta af te vragen wat voor dag het was.
De vele hartverwarmende mailtjes en reacties op andere wijze waren een grote steun in die zin, dat het goed is te weten dat er nog anderen zijn die om mensen geven, zelfs als het "alleen" maar co-bloggers zijn.

Er zijn voor "de mijnen" ter ondersteuning, dat is wat ik altijd al tracht, maar in deze tijden was het een kwestie van echt ALles laten vallen om geconcentreerd bezig te kunnen zijn.
De uitvaart is uiteindelijk door iemand anders geleid, wat toch beter was. Wel heb ik uiteraard mijn gevoel geprobeerd uit te spreken en een stukje voorgelezen namens de schiedamse kleinkinderen.

Wat blijft, is een gevoel van "ze is er nog, in ons hart" en verder een beetje ongeloof over de snelheid waarmee alles gegaan is.
En dankbaarheid dat ik haar heb mogen kennen!