Knerspiepkraak... maar alles doet het nog!

Ben druk met snoeien, zowel in de tuin als met mijn 2 boeken. Voordat de tijd om is, wil ik alles klaar hebben lijkt het wel.
Welke tijd? Je weet het nooit, dus relax.

Een tijdje terug schreef ik over mijn buurman. Die is er inmiddels niet meer. Tenminste, zijn verpakking is begraven op 01 augustus.
De week ervoor ben ik nog bij hem in het ziekenhuis geweest. Bij het afscheid (we wisten alletwee donders goed, dat het de laatste fysieke ontmoeting op deze fiets zou zijn...) wenste hij mij een gelukkig en intens leven. En dat wenste ik HEM ook. Want gelukkig en intens heeft niks met de lengte ervan te maken voor mij.

Zowel hij als ik hadden en hebben het idee dat niets verloren gaat. Dat je ziel weer in die grote energiebol terugkeert en vervolgens een nieuwe plek vindt (al dan niet in combinatie met andere stukjes ziel, want Joal in de huidige verpakking is 1-malig denk ik zomaar).
Dus "see you on the next one, don't be late" uit het nummer Voodoo Chile van Jimi Hendrix klinkt en is voor mij heel natuurlijk. En dat was ook de laatste zin die ik met Jan deelde, grijnzend alle-2.

Nou, dit wordt dus een grafstukkie, terwijl ik zo gelukkig als de neten ben. Licht en schaduw, onverbrekelijk nog steeds. Maar goed, daar heb ik al meer over geschreven (30/07 Roerige tijden, zie archief).

Het zonnetje breekt hier in Brabant door, dus ik gaoj nog effies een bakkie in de tuyn doen. En de boel opmeten achterin. Waar mijn zweethut komt dus.