Eén van die wonderlijke dagen...

Joal ziet ze vliegen soms. Letterlijk en figuurlijk dus.
Vandaag was de laatste gelegenheid om in beroep te gaan tegen mijn uitlaatbon (zie mijn possie van eind MEI 2004) en ik liep er al een week op te broeien.

Wat ook "meehielp" was da'k nogal wel zo tamelijk strontverkouden ben. Deze tovenaarsleerling heeft nou eenmaal nog steeds iets met virussen. Een echte blanke roodhuid...

Vanmorgen was ik al proestend en BWOAGH geluiden makend (zie "Oh moeder wat is het heet": de Indiër die zijn keel schraapt) rond: JAJA NUL ZEVEN NUL NUL al opgestaan.
Eerst alles klaargelegd voor Da Battle, toen eerst een paar andere klussen gepleegd en mijn mail gelezen. Tegen mijn nieuwste contact in het adresboek zei ik: Tja, je zal EFFIES geduld moeten hebben, want Joal mag eerst zijn bezwaartje schrijven.
Uiteindelijk heb ik haar kortste mailtje alvast beantwoord (kon het niet laten *LOL*) en ben aan de slag getogen.

Je geLOOFT het niet:

-Tot drie keer toe loopt Word vast
-mijn scanner verrot het (er moest een kopietje mee naar de OvJ)
-mijn printer transporteert geen papier meer

Dus... -Hoe NU, dacht ondergetekende!

*TIME OUT 17:54 FOR a GIANT PIZZA!*

Afijn, ik ben dus in m'n Jetje naar het winkelcentrum gesneld, heb aldaar bij de AH gezocht naar een kopieermachine, raakte -doornat van de regen- aan de praat met de Marokkaanse meneer, die voor mij was. Ik legde uit waarom ik daar stond en voor ik het wist hadden we een geanimeerd gesprekje.

Hij was uitgekopieerd en zei:
-Er zit nog precies voor één kopietje geld in de automaat. Sterkte met de apparatuur en bedankt voor het fijne gesprek...

Daar begonnen de kansen dus te keren.

Vervolgens ben ik naar Micro Electro getogen, alwaar ik behalve een hele reeks witgoed en een videocamera onder andere zo'n vier printers heb aangeschaft. Waaronder de huidige Canon BJC 3000.
Een hele aangename discussie volgde met de 19-jarige invalverkoper. Hij gaf me de tip om een kopietje "te helpen" door de machine, als verder niks zou werken. Of de rollers goed te onderzoeken op snippertjes en vuil.

Ook kwam ik bij het verlaten van de winkel op het idee, om mijn aloude zwartwitte Epson LX800 naaldprinter anno 1991 van de bovenkamer te halen en op de reeds in de living bivakkerende, WAANZINNIG lekker tikkende XT Olivetti Prodest I aan te sluiten.

Ondertussen was het al over drieën...

Ik heb mijn nieuwe apparatuur nog maar weinig zo gewaardeerd als die ouwe trouwe krakkemik waarop ik in 1995 mijn tekstbedrijfje ben gestart!

't Was even wennen weer, maar 10 probeersels later had ik een fatsoenlijk bezwaarschrift uitgedraaid. Dat ik meteen door de nog steeds ruimhartig vallende hemelwateren naar de postbus heb geëscorteerd. Waarna ik de Canon heb overweldigd met drie vellen. Die er met moeite en zwart/ rood/ blauw bevlekt uit kwamen aan de onderkant...

Ondertussen begon de verkoudheid ECHT uit de klauwen te lopen, dus ben ik tien minuutjes op alletwee m'n oren gaan liggen. Ahum: Een half uur later werd ik wakker, liep naar de computer, zocht een foto en keek naar de printer.

"Ik wil er maar ééntje goed hebben, liefst meer, maar deze... dié wil ik op mijn speciale kast zetten, dus PLIESPLIESPLIES?!"

Ik stelde de printereigenschappen in, het formaat op ongeveer 9 x 13 centimeter en drukte op ENTER.

Er kwam een perfect printje uit. Niks meer aan doen. Uitknippen en tussen mijn krijger en monnik zetten.

Dat ik toen een vreugdedansje deed, kan jij je misschien voorstellen?