In het door mij hiervoor gelinkte en in italics geciteerde postje komt -zoals ik het voel- heel sterk naar voren dat kanaliseren van je gevoel, bepalen = beperken van jouw keuzes, essentieel is voor een evenwichtig leven.
Als je geboren wordt, is meestal alles in evenwicht. Je ziel heeft zich genesteld in een jong lichaam, met alle fysieke en psychische beperkingen van dien. Maar vooral ook: Met alle mogelijkheden en talenten in zich om een succes te maken van het bestaan. Jij bent er, dus ben jij de moeite waard.
Je evenwicht bewaren gaat stappie voor stappie... Als je zo'n flitso als ik ben, dan leer je binnen het jaar lopen en lullen. En als het meezit, gaat dat nooit meer over. Tot de stekker er uit getrokken wordt.
Ik gebruik heel graag het volgende beeld om MIJN realiteit te schetsen:
De Grote Adelaar, de scheppingsmacht symboliserend, zet jou, baby-eagle neer op de grond. Op de aardbol. En hij heeft een heel setje vaardgheden ingebouwd in je lichaam. En je ziel heeft dat lichaam als voertuig gekozen. Dus past dat lichaam "by choice" bij jouw ziel.
Ze vullen elkaar aan, vormen een onverbrekelijk geheel met elkaar. Is de ziel dood, dan zal het lichaam misschien nog eten, drinken, naaien, zeilen of handelen. Gaat de verpakking kapot, dan is het meteen klaar. Wanneer het tijd is volgens de Grote Adelaar, komt ie je weer oppikken. Fini... klaar ben jij.
Waarom het tijd is, OF het wel tijd is, of tijd wel bestaat, het zijn allemaal spinsels van onze beperkte denkramen (vrij naar H.Bommel)..... de Grote Adelaar doet en houdt zo alles in evenwicht.
Dit wil niet zeggen, dat jij geen speelruimte hebt. Ik denk te weten, dat de Adelaar mij op deze bol heeft neergezet om te helpen. Om een raadgever te zijn. Maar ook om mee te spelen met de anderen. Soms een beetje aan de zijlijn, schouwend en overdenkend. Maar ook gierend van de lach, rollend over het strand. Misschien wel met jou en een paar anderen? ECHTE vrienden die zorgen, dat mijn emoties weer in evenwicht komen. Die ik helpen mag en zij mij, om samen tegenwicht te vormen voor alle shit die happens.
Hoogdravend? Zalwel. Maar het betekent voor mij practisch gezien gewoon met je pootjes op de vloer er ZIJN, als die ander je ECHT nodig heeft. Die misschien niet zo snel en simpel kan omschakelen als er tegenstand op zijn of haar kennelijke pad komt.
Niet vanuit de hoogte, maar met een armpie-om, ouwe zussies en broertjes krentenbrood, simpel door de bocht gewoon LUISTEREN. Adelaars hebben uitstekende oren, maar ook een snelle, scherpe snavel. Die je vermorzelen kan als jij voedsel voor hem bent. Of je kan kietelen als jij zijn soortgenoot, zijn maatje bent.
En ondertussen gewoon doorgaan met de dingen die je te doen hebt. Luisterend naar je "innerlijke stem" en zeker niet je lot af laten hangen van wat "ze wel niet zullen denken" of "als ik dat doe kan ik me nooit meer vertonen."
Moeilijk?
't Is volgens mij moeilijker om je hele leven aangepast te leven. Dan moet je allerlei externe gewoontes, gebaren en rituelen uit je kop leren om er maar flink bij te horen.
Doe jezelf tot ie je oppikt, dat lijkt mij de enige weg. Die zich baant als je hem gaat.
In evenwicht met jezelf en jouw omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten